Yaban

O BELDE 

Denizlerden esen 
Bu ince hava saçlarınla eğlensin. 
Bilsen; 
Hasret ve gurbet üzüntüsüyle akşam ufkuna bakan 
Bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne güzelsin! 

Ne sen, 
Ne ben, 
Ne güzelliğinde toplanan bu akşam, 
Ne de fikrin acılarına bir liman olan 
Bu mavi deniz 
Hüznü anlamayan bu nesle aşina değiliz. 
Sana yalnız bir ince taze kadın, 
Bana yalnızca eski bir budala diyen 
Bugünkü insanlık. 
Bu sefil iştiha, bu kirli bakış 
Bulamaz sende, bende bir mana 
Ne bu akşamda ince bir kaygı, 
Ne de durgun denizde kırgın bir bekleyiş 
Ve umarsızca bir titreyiş. 

Sen ve ben 
Ve deniz 
Ve bu akşam ki; hareketsiz, sessiz 
Ruhunun kokusunu topluyor sanki. 
Uzak, 
Ve mavi gölgeli bir yerden ayrı kalarak 
Bu sürgün ve ayrılığa 
Sonsuza dek bu yerde mahkumuz. 

O belde? 
Hayalin el değmemiş bölgelerinde durur. 
Mavi bir akşam, 
Daima üstünde dinlenir. 
Eteklerinde deniz, 
Ruhlara bir uyku sessizliği döker. 
Orada kadınlar güzel, ince, saf ve gecemsidir. 
Hepsinin gözlerinde hüznün var, 
Hepsi kız kardeş ya da sevgilidir; 
Gönülde acıları dindirmesini bilirler. 
Dildeki ızdırabın suskunluğu ise, 
Ya dudaklarındaki ağlamaklı öpücükler, 
Ya da gözlerindeki soruların mavi sessizliğidir. 

Onların ruhu, kızgın akşamdan bile 
Yoğun olan menekşelerdir ki; 
Devamlı sakinliği ve sessizliği ararlar. 
Ayın hüznünün ışıksız şulesi 
Sığınmıştır sanki ellerine. 
O kadar güçsüzdürler ki; 
Onların sessiz ve ortak hüzünleri 
Sonra dalgın akşam, o hasta deniz 
Hepsi benzer o yerde birbirine.. 

O belde, 
Hangi hayali kıtada? 
Hangi uzak nehirle sınırlı? 
Bir yalan yer midir 
Yoksa gerçekten var olan 
Fakat, bulunmayacak bir hülya sığınağı mı? 
Bilemem… 
Yalnız bildiğim; 
Sen, ben ve mavi deniz.. 
Ve hüznümün tellerini titreten bu akşam... 
Uzak ve mavi gölgeli bir yerden ayrı kalarak, 
Bu yerde, bu sürgün ve hasrete 
Ebediyen mahkûmuz… 

Ahmet Haşim